Weer zo’n dag waarbij ik niet weet waar ik het zoeken moet.
Nergens geen zin, nergens geen puf voor. Alles is zo betekenisloos.
Mis mijn meisje zo erg soms lijkt t met de dag meer te worden.
Ik wil gewoon even niet meer, geen zin meer om te vechten. Elke dag opnieuw zonder een vooruitzicht dat t beter gaat worden. Om moedeloos van te worden.
Vandaag is weer zon dag dat ik t liefste onder de dekens kruip en helemaal niks wil doen. Wachten tot het overgaat.
En misschien moet ik dat ook maar gewoon gaan doen…
